Wat zie ik? Ruud de Wild

‘Ik was te veel bezig met wat anderen van me vonden’

Hoe kijk je naar foto’s van jezelf, wat bevalt je, en wat niet? Radio-dj Ruud de Wild ziet een opgewekte, lieve man, maar ook een denker en een luisteraar.

Wat zie je op deze foto’s?

“In die foto met mijn hoofd omlaag herken ik mezelf het meest. Ik ben iemand die nadenkt, iemand die dingen kapot kan denken zelfs. Tegenwoordig denk ik ze ook wel weer heel, trouwens. Dat is het voordeel van ouder worden; dat de doem en het geluk wat meer in balans zijn.”

Dat klinkt als vooruitgang

“Die foto recht van voren wil ik ook graag zijn; een opgewekte, lieve man. Of ik dat ben hangt een beetje af van het gezelschap. Ik mag dan niet zo goed zijn in relaties, ik ben wel heel trouw aan mijn vrienden. Vrienden kunnen me ook verrassen, zo was mijn relatie vorig jaar uit en had ik opeens woonruimte nodig.

“Met bezwaard hart vroeg ik een vriend of ik bij hem en zijn gezin mocht logeren. Ik was bang dat ze het als een last zouden voelen, maar na twee weken zei hij: ‘Waarom blijf je niet? Het is zo gezellig met je.’ Ik bedoel maar te zeggen; zo lastig vonden ze me blijkbaar niet. Het heeft dus geen zin je af te vragen hoe anderen je vinden, want ze vinden toch altijd iets anders dan je denkt.”

Mensen vinden sowieso nogal veel van jou.

“Misschien ben ik daarom graag wat minder zichtbaar en ver weg, zoals op de derde foto. Ik hou er heel erg van in Parijs te zijn, en om daar dan in mijn eentje in een hoekje in een restaurant te zitten en om me heen te kijken. Die foto gaat voor mij ook over luisteren trouwens. Ik hoef niet steeds aan het woord te zijn. En dat ik hier over mezelf zit te vertellen betekent vooral dat ik niet altijd consequent ben.”

Gewoon wat stiller zijn, dus.

“Vind eens wat minder, zou ik iedereen willen aanraden. Die juicechannels! Je roept iets en je gaat het zelf nog geloven ook, en om het nog erger te maken geloven anderen je ook. Dat je van hearsay een verdienmodel maakt vind ik waanzin. Ik ben ook echt streng tegen mijn kinderen als zij met dat soort snelle oordelen aan komen zetten. Dan probeer ik uit te leggen dat het gevaarlijk is om meningen tot waarheden te verheffen. Dat je er mensen pijn mee doet, en dat het bovendien nergens op slaat. Echt, binnenkort springt een bekend iemand voor de trein omdat al die roddels hem te veel zijn.”

Maar hoe bescherm jij jezelf dan?

“Het heeft ook met een besef van tijd te maken. Dat hoort wel bij die foto van opzij; daar zie ik een wijzere versie van mezelf in. Tot aan het ziekenhuis, waar ze vier jaar geleden endeldarmkanker constateerden, was ik veel meer bezig met anderen en wat ze van me vonden of hoe ze me zagen. Als ik toen ergens balorig binnenkwam, was dat een bedacht soort balorigheid. Nu kom ik binnen als mezelf, dat scheelt een hoop tijd. Dat heb ik tijdens de MRI-scans wel geleerd; het leven is te fragiel om het niet te pakken. Het maakt alleen maar uit wat wij en onze geliefden van ons vinden.”

Dat heb je in een MRI-apparaat bedacht?

“Ik gun niemand ziek worden, maar in zo’n machine lig je elke keer zo’n 30 minuten en je weet dat je na afloop een uitslag over je leven – of je dood – gaat krijgen. Dan ga je wel nadenken. Ik ging ook allerlei beloftes aan mezelf doen. Hoe ik met mijn kinderen om wil gaan, wie er belangrijk voor me is. Was de uitslag goed, dan vergat ik die beloftes weer. In het begin dan. Tegenwoordig probeer ik mezelf bij de les houden; ik wil meer ‘zijn’, en ook blij zijn met wat ik heb. Laatst sprak ik iemand die het jammer vond dat hij nooit bij de wereldtop formule 1-racen heeft behoord, terwijl hij aan alle grote races heeft meegedaan! In mijn ogen heeft die man het wél gemaakt, in zijn eigen ogen niet. Zoiets vind ik leerzaam: als je zelf niet gelooft dat je het goed hebt gedaan, blijft er altijd een gevoel van onafheid aan je knagen.”

Ruud de Wild (1969) is dj, presentator en kunstenaar.

Interview: Jowi Schmitz